Bir varılmazın bulutlarla buluştuğu yerdeyiz, bir ciğer dolusu nefesin verdiği şuhluğu idrak etmenin dayanılmaz işkencelerini duyuyoruz damarlarımızda. Prangalarından kurtulmuş kartalın özgürlüğü hissedişi gibi dayanılmaz arzularımız sarıyor dört bir yanımızı. Bir daha gelemeyeceğimizi bildiğimiz bir hayal ikliminin realizmi sonuna kadar yanımızda. Yolculuk çok çetin geçti, etrafı ısırgan otlarıyla çevrilmiş patikalar, keçilerin bile çıkmaya direneceği engebeli yollar…

Sonsuza dek yürüyeceğim bu kıyılarda, Kum ve köpük arasında. Gelgitler silecek ayak izlerimi Ve rüzgar dağıtacak köpükleri. Ama deniz ve kıyı kalacaklar sonsuza dek. (s.1) Uyananlar, diyorlar ki bana: “Sen ve içinde yaşadığın şu dünya sonsuz bir denizin sonsuz kıyısında bir kum tanesinden başka bir şey değilsiniz.” Ben de düşümde şöyle diyorum onlara: “Sonsuz olan…

Şahsi bir mesele değildi benimki, ben hiç kimseyi önemsemiyorum ve seni de en az hiç kimse kadar önemsiyorum. Hayır hayır cümlelere darılman yersiz. Darılırsan da senin bileceğin iş. Hiçlik içinde hiçlik hiç koyar mı insana? Hiçlik sıfır mıdır? Somut mu soyut mu? Matematiksel bir denklem kurmak için kasmayacağım, aynı zamanda kelimelerle tanım yapma gafletinde de…

Öğretmen olmanın en zor yanı ne deseler aklıma onlarca seçenek gelir. İlgisiz veliler, dersler ve hayat umrunda olmayan vasıfsız öğrenciler, bakanlık kaynaklı imkansızlıklar, siyasete bulaştırılan -hatta bulaştırmak tabiri biraz hafif kalır ama neyse— eğitim anlayışı, kuşak farkından kaynaklı idareci-öğretmen anlaşmazlığı, vasıfsız yöneticiler, idari baskı, vasıfsız mesai arkadaşları, kendini geliştirmeyi bırak gelişimine ket vuran düzen. Saydıklarım…