Adamın avuçları kanıyordu Umudunu avuçlamıştı sadece Hoş umudun bir şey yaptığı Yoktu Yokluktaydı işte Bir söğüdün gölgesindeydi Sahi söğüt ağacı kaç yapraktır Yeter mi tüm söğütlerin yaprakları Her bir umuda Yok yok leylak ağacının kokusunda Leylak kokuları niye uçmaz uzağa Umudun yakında olduğunu mu söyler Uzağa gitme güzeli görmeye Yanımda kal mı der Bir rüzgar…

Erik ağaçlarının varılmazına Vardığımda İstediğimi yapma kudretiyle dolacağımı sanırdım Sanırdım… İstediğim gibi sevebilecektim Ya da öyle bir şey Hoyratça gülüşlerim olacaktı. Bir erik kopardığımda Sadece onu yemeyecek İstediğimi yiyebilmenin saadetini de Katacaktım lezzetine. Leyli bir vakitte Islığımı salacaktım sarhoş naralara O erik yendiğinde olacaktı. Yükselmek için bir kucağa Koparmak için bir çift şefkate İhtiyacım olmayacaktı…

Esmer teninde yandığım Sebepsiz heyecanlarım Ah zulümsüz çektirişlerin Tasasız başımın tasası Boşvermişliğimin son durağı Özgürlüğümü perçemine sattığım Kehanetlerimin iyimser yanı Kamburu çıkmış hayallerimin Soytarıya dönüşü Şiirlerimin öznesi Sevda sözlerimin nesnesi Gidişlerimin varışı Gelişlerimin tümcesi Kışımın baharı İçimdeki sufinin dergahı Dergahsızlarımı teselligahı Gülüşlerinde ömürler yitirdiğim Vedalarında cinayetler işlenen Sana diyorum Sana

Suyu bayatlamıştı Bir parça kömürün çektiği son çizgiler Emelsiz bir hayatın yırtıkları gibi eğretileşmiş Ecelin acziyetiyle ihtişamı arasında kalmış bir kürek mahkumu Gökyüzünün mavisi ile karası Önüyle arkası gibi sıradanlaşmış Düşünüyordu belki Bir trajedi kaç perdedir Ve neden hep asillerin ölümü deprem yaratırdı Gündüz müydü yoksa gece Kaç karanlık zihnin dehlizinde Maşuklar son voltalarını atmıştı…

Güldü Yaşama sevincini katarak Gözlerinin nuruna Düşündürdü Mesafeler ölçülür şeydir Bir yoldan bir yola kaç metredir Peki ilahinin nişanesi bir benden bir bene menzil Bir ömür yeter mi Kuytusunda yatmaya Baktı Kanunsuz mülteciler gibi Kaçak, kaçamak Saklısında zihninin Mahkum bir anarşik İçti Çayından bir yudum Yerçekimine inat Yazılmış tüm doğrulara lanet Newton’a küfretmiyordu belki Ama…

Kirli bir adamım ben, pis Son pembesini yeşertmiş bir zakkum Son yaprağının ahengini izleyen bir çınar                                                                                            kadar kötü Son lokmayı ham yapmamış çocuk kadar Maviliklere kulaç atmayan son yaren gibi                                                                                            Kötüyüm                                                                                            Hayalsiz Son nikbinlik tohumunu ağulamış Son çayı soğutmuş Giderken elveda dememiş Kursağındaki yemi yavruları yerine Metresine sunmuş kuş kadar                                                                                            acımasız Titreyen mumun isli hayalinde…

Bir yanımda Aras akarken bahar coşkunluğuyla Bir yanım Uruguay’ın zafer türküleriyle şakıyor Güneşin doğduğu yerde ışığı avuçlayıp Bir yandan battığı yerde kalbim nuruyla doluyor Ölüm acıdır diyorum Ya ölümler çok mu tatlı Toprağımı kucaklıyorum Ama bir adım öteye götürmeye mecalim yok Şeriati’yi dinliyorum Bizi rahatsız etmeye gelmişti Bic marka kalemiyle rahatsız yumdu gözlerini Sevmediğim toprakların…